Historia

                      

Kłobuck prawa miejskie otrzymał prawdopodobnie już w 1244 roku. Pewne jest że o Kłobucku jako mieście, była mowa w dokumentach królewskich Kazimierza Wielkiego w 1339 i ta data jest oficjalnie uznawana jako rok nadania praw miejskich. Przez Kłobuck przebiegała dawna droga handlowa łącząca Małopolskę i Wielkopolskę. W okolicach Wielunia rozwidlała się ona, a jej zachodnie ramię wiodło na Śląsk, do Oleśnicy i Wrocławia.

Jest bardzo prawdopodobne, iż wcześniej przebiegała tędy także odnoga najstarszego szlaku handlowego prowadzącego przez ziemie polskie jeszcze za czasów rzymskich, tzw. szlaku bursztynowego, wiodąca od wybrzeży Morza Śródziemnego przez Kraków, Kalisz do brzegów Bałtyku.

Według Jana Długosza kościół parafialny pod wezwaniem św. Marcina i Małgorzaty został ufundowany i zbudowany z kamienia w roku 1144 przez Piotra Dunina ze Skrzynna. Być może, już wcześniej istniał tu kościół drewniany, gdyż rozległość tutejszej, pierwotnej parafii świadczy o jej bardzo dawnym utworzeniu. Kłobuck był znaczącą osadą targową jeszcze przed uzyskaniem praw miejskich. Istniała tu komora celna, o czym świadczy pochodząca jeszcze z czasów piastowskich taryfa pobieranego myta. Od dawnych czasów odbywał się w Kłobucku jarmark w dniu św. Małgorzaty (13 lipca) i prawdopodobnie drugi w dniu św. Marcina (11 listopada). Ponieważ wymienieni święci są patronami miejscowego kościoła parafialnego, można z dużym prawdopodobieństwem przypuszczać, że jarmarki te zostały ustanowione w okresie budowy i poświęcenia kościoła, a więc już w XII wieku. W 1471 roku w kodeksie należącym do parafii kłobuckiej zapisano cyzjojan kłobucki – średniowieczny polski cyzjojan.

Od XV do XVII wieku, ośrodek rzemieślniczo-handlowy (kowalstwo, sukiennictwo, hutnictwo). W 1658 roku Sejm Warszawski ustanowił Kłobuck siedzibą starostwa niegrodowego, które następnie nadał w wieczyste posiadanie klasztorowi paulinów na Jasnej Górze. Po potopie szwedzkim miasto podupadało. W 1689 r. zostało całkowicie spalone. W wyniku drugiego rozbioru Polski w 1973, Kłobuck znalazł się w zaborze pruskim. Władze pruskie odebrały starostwo paulinom i włączyły je do dóbr rządowych. W latach 1870-1917 Kłobuck został pozbawiony praw miejskich. W czasie II wojny światowej Kłobuck został włączony do III rzeszy, prowincji Oberschlesien.

                          

W latach 1952-1975 Kłobuck był siedzibą powiatu kłobuckiego. Silny rozwój Kłobucka przypadł na lata 50. i 60. XX wieku kiedy to w okolicach, nastąpił wzrost wydobycia syderytowych rud żelaza. Prawie podwoiła się wtedy liczba mieszkańców miasta. W roku 1999, po reformie administracyjnej został ponownie siedzibą powiatu kłobuckiego.